İslam Dini Bir Denge Dinidir

İslam Dini Bir İstikrar Dinidir.. İslam, Dünya-Âhiret ve madde-mânâ istikrarını nasıl sağlamıştır?

İslâm, îtidâl ve istikrara çok kıymet verir. Bir tarafa tartı verirken öteki tarafı ihmâl etmez. Her iki tarafı da Allah -celle celâlühû- yarattığına ve insanların da bunlara gereksinimi olduğuna nazaran, bir tarafı ihmal etmek yanlışsız olmaz.

DÜNYA VE AHİRET İSTİKRARI NASIL SAĞLANIR?

Her şeye hakkını vermek, gerektiği kadar ilgilenmek îcâb eder. Bu açıdan bakıldığında, dünya, âhireti kazanmak için bir sermayedir ve bu istikametiyle çok değerli bir nimettir. Onu Allah’ın isteği istikametinde kullanmalıdır. Âhiret ise temel gayedir, onu da hiç unutmamak îcâb eder. Yalnızca dünyaya yönelen seküler bakış açısı üzere yalnızca âhirete yönelen ruhbanlık görüşü de insanı tatmin etmeye yetmez. İkisi de birbirine feda edilmemeli, hassas bir istikrar ve bütünlük içinde tanzim edilmelidir. Bunun bir misâli şudur:

Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem-, Medîne’ye geldiği birinci günlerde, Müslümanlar ortasında “kardeşlik” îlân etmiş, Mekke’den hicret eden her bir Muhâciri Medîne’li bir Ensâr ile kardeş yapmıştı. Bu kardeşlik kuruluşu, pek çok yararları yanında Müslümanlara hem dünyayı hem de âhireti birlikte kazanma imkânı sağlamıştır. Kardeşler sabah kalktıklarında birisi Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’in yanına, oburu de işine giderdi. Günü Efendimiz’in yanında geçiren sahabî, o gün öğrendiği âyet ve hadisleri akşam komşusuna naklederdi. Sonraki gün nöbet değişirlerdi. (Buhârî, Mezâlim, 25; Müslim, Tahâret, 17)

Rûh ve beden’e gelince, bunlar insanın iki tarafını oluşturur. Her ne kadar rûh asıl ise de unsur de onun bineğidir. İkisi birlikte olduğunda bir iş yapılabilir. Münasebetiyle rûha değer verip vücudu yıpratmak hakikat değildir. Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’in haber verdiğine nazaran insanın âhirette birinci hesaba çekileceği konulardan biri de sıhhatini nerede tükettiğidir.[1]

İslâm; namaz, oruç, zekât üzere ibadetlerde bile istikrarlı davranmayı emretmiş, bıkkınlık verecek kadar ağır bir ibadet hayatını tasvip etmemiştir.[2] Meselâ infâk konusunda şöyle buyrulur:

“Rahmân’ın o has kulları, infak ettikleri zaman ne isrâf ne de cimrilik ederler; bu ikisi arasında dengeli bir yol tutarlar.” (Furkân, 67)

Müslümanlar hiçbir konuda çoka gitmez, daima orta yolu takip ederler. Bu sebeple Cenâb-ı Hak, “Muhammed Ümmeti” için şöyle buyurmuştur:

“Böylece sizi orta (ifrât ve tefritten uzak, dengeli ve âdil) bir ümmet kıldık…” (Bakara, 143)

Dipnotlar:

[1] Tirmizî, Kıyamet, 1/2417. [2] Bkz. Buhârî, Savm 55, 56, 57, Teheccüd 7, Enbiyâ 37, Nikâh 1, 89; Müslim, Sıyâm 181-193; Ebû Dâvûd, Savm, 55/2428.

Kaynak: Murat Kaya, Ebedi Kurtuluş Yolu, Erkam Yayınları