Muhammed Raşid El Hüseyni Hazretleri Kimdir? Hayatı ve Menkıbeleri

Muhammed Raşid Elhüseyni Kimdir?

Muhammed Raşid ElHüseyni Hazretleri Kimdir? Seyda hazretleri namıyla bilinen Eşşeyh Esseyyid Muhammed Raşid Erol (k.s.) hazretleri 23.3.1930 tarihinde Siirt’in Baykan ilçesine bağlı Siyanüs köyünde dünyayı şereflendirmişlerdir. Babası Gavsi Bilvanisi Seyyid Abdulhakim Hüseyni (k.s.) hazretleri olup Nakşibendi büyüklerindendir. Dedeleri Seyyid Muhammed Pir Muhammed Diya-uddin (k.s.) hazretlerinin halifelerindendir. Baba ve dedeleri ilim ve tarikat ehli olan Şeyda hazretleri Evladı Resul olup Bilvanis seyyidlerindendir. Hz. Hüseyin (r.a.) soyundan geldiği için de “El-Hüseyni” denilmektedir. Seyyidlik şeceresi şu formdadır:

Muhammed Raşid El Hüseyni Hayatı..

Dedesi Seyyid Muhammed (k.s.) medreselerde yetişmiş çok büyük bir alimdi. Hüsn-ü sınır sanatinda çok becerikliydi. Hazret’e intisab etmiş, Nakşibendi halifesi olarak icazet ve hilafet almişti. Lakin kendisi pirine “Sizin sagliginizda kendi halifeligimi açikliya-mam, sizden sonraya kalirsam, açiklanmasini birisine vasiyyet edersiniz. Aksi takdirde sizin yaşadiginiz devirde ben mürşidim ben şeyhim diyemem, lütfen beni gizleyiniz” diye rica etmişti. Pirinden evvel vefat ettigi içinde halifeligi açiktan ilan edilmeyip bilinmeyen kalmiştir. Babası olan Gavs hazretlerini Seyyid Muham-med’in vefatı üzerine Seyyid Maruf (k.s.) (Şeyda hazretlerinin dedesinin babası) büyütmüştür. Gavs hazretleri Siyanüs seyyidlerinden olan Fatime Validemizle evlenmişler, bu izdivaçtan Seyyid Muhammed (k.s.), Seyyid Muhammed Raşid (k.s.) ve Seyyid Zeynel Abidin isimlerinde üç oğlu ile Halime ve Hatice isminde iki kızı olmuştur.

Zeynel Abidin küçük yaşta vefat etmiştir. Birinci zevcesinin teşvikiyle evlendiği Ta-runi köyünden Seyyide olan ikinci hanımı Sıdıka Va-lidemizdende Şeyda hazretlerinin başka kardeşleri, Seyyid Abdülbaki (k.s.), Seyyid Ahmed, Seyyid Ab-dülhalim, Seyyid Muhyiddin ve Seyyid Enver ile Aynulhayat, Refiate, Raikate, Naciye isimli kızkardeşleri olmuştur. Şeyda hazretleri 2 yaşlarında iken Seyyid Maruf vefat edince Gavs hazretleri meskenini Siyanüs köyünden Taruni köyüne taşıdı. Burada 13 sene kaldılar.

Daha sonra mürşidi Ahmedi Haznevi’nin (k.s.) müsaadesiyle Bilvanis köyüne hicret ettiler. Şah-ı Hazne Şeyda Hazretlerini 9 yaşındayken görür. Yüzü aydınlanır. İleride çok sofileri olacağını belirtir ve Allah’a şükrederek “Biz onun cemaatında bulunamazsak da, o çok kalabalık cemaatın çobanını görmek te büyük bir nimettir” derler. Şeyda hazretleri (k.s.) bu köyde tekrar Seyyide olan Sekine Validemizle evlenmişlerdir. Bu evlilikten Seyyid Fevzeddin, Seyyid Abdülgani, Seyyid Taceddin, Seyyid Mazhar, Seyyid Abdurrakib isimli oğulları ile Hasine, Muhsine, Hasibe, Rukiye, Münevver, Kutsal, Mümine ve İkram isimli kızları dünyaya gelmiştir.

Gavsi Sani Hazretleri Kimdir? Hayatı, Sözleri ve Mücadelesi..

Gavs hazretleri Bilvanis köyünde 6 sene kaldıktan sonra Seyda hazretleriyle birlikte Bitlis’in Kasrik köyüne taşındılar. Burada 11 sene kaldıktan sonra Siirt’in Kozluk kazasının Gadir köyüne hicret ettiler. 9 sene (Burada iken vatan görevini önce acemi birliği olan Manisa’da, sonra Diyarbakır’da tamamladı) kaldıkları Gadir’den hayatının sonuna kadar ikamet edecekleri Adıyaman ilinin Kâhta kazasının Menzil köyüne yerleştiler. Babası Gavs hazretleri l Haziran 1972 yılında vefat edince başlayan ir-şad vazifesi 21 sene 4 ay 19 gün devam etmişti. Seyda Hazretleri babasının vefatında buyurdular: “Allah (cc) Resulüne “Biz seni alemlere rahmet olarak göndermekten başka birşey için göndermedik. Allah Rasûlünün ölümü dünyanın üzerine musibet halinde çöktü. Benim babam da Allah Rasûlünün varislerindendir. Ben onun Allah yolunda insanları irşad ve ilimle uğraştığına şahidim.

Biz onu Allah yolunda olduğu için seviyorduk. Babam vefat etti. Nakl-i mekan etti. Allah Hayy’dır ve mekândan münezzehtir. Öyleyse Allah’tan başka herşey fanidir.” 1968 yılında halifelik icazetini alan 1972 yılında irşad vazifesine başlayan Seyda hazretlerinin (k.s.) yurtiçinden ve yurt dışından çok ziyaretçisinin gelmesi 18.7.1983 tarihinde Çanakkale’nin Gökçeada ilçesinde mecburi ikametine yolaçmıştır. Evvel Adıyaman’a, sonra Adana’ya oradan da Gökçeada’ya götürülen Şeyda hazretleri çektiği düşünce ve adanın havasının, sıhhatini etkilemesi sonucu 30.1.1985 tarihinde Ankara’ya nakledilmiştir. Burada da 16 ay nezaret altında tutulduktan sonra Merkezi yönetimin müsadesiyle tekrar Menzil’e dönmüştür.

Tekrar bildiri ve irşad hizmetine devam ederken 1991 yılının Ramazan Bayramı bayramlaşması sırasında içersine zehirli böcek ilacı çekilmiş şırıngayla suikast yapılmış, eline isabet eden zehir tesirini göstermiş, acil müdahaleyle hastaneye yatırılan Seyda hazretleri (k.s.) hayati tehlikeyi atlatmış, lakin elinin üstündeki ve içindeki yaralar sebebiyle uzun mühlet ızdırap çekmiştir. Şeker, damar sertligi, tansiyon ve romatizma hastaliklari nedeniyle uzun yillar tedavi gören Şeyda hazretlerinin vefatından bir yil evvel ayağı kirilmiş çektigi izdiraplarina bir yenisi eklenmiş, ama irşad faaliyetleri kesintisiz devam etmiştir. Romatizma sebebiyle her yaz gittiği Afyondaki kaplıcalardan Ankara’ya dönüşünden bir kaç gün sonra 22.10,1993 Cuma günü cuma namazından evvel 63 yaşında Rahmet-i Rahmana kavuşmuştur. Vefat haberini alan on binlerce bağlısının iştirakiyle sonraki gün Menzilde babasının yanı başında toprağa verilmiştir.

Seyda Hazretleri birinci tahsiline babasının yanında başlayarak 7 yaşinda Kur’an-i Kerim’i hatmetmiştir. Sonra Baykan Müftüsü Molla Muhyiddinden ilim tahsili görmüştü. Daha sonra Muş ilinin Demirci köyünde Hazretin torunu Pir Nasr’dan daha sonra Molla Ramazandan ders almişti. Dayisinin oglu olan ve sonradan halifesi olacak olan Seyyid Molla Abdulbaki’nin derslerine ise 5 yil Dilbey köyünde devam etmişti….

Seyda Hazretleri birinci tahsiline babasının yanında başlayarak 7 yaşinda Kur’an-i Kerim’i hatmetmiştir. Sonra Baykan Müftüsü Molla Muhyiddinden ilim tahsili görmüştü. Daha sonra Muş ilinin Demirci köyünde Hazretin torunu Pir Nasr’dan daha sonra Molla Ramazandan ders almişti. Dayisinin oglu olan ve sonradan halifesi olacak olan Seyyid Molla Abdulbaki’nin derslerine ise 5 yil Dilbey köyünde devam etmişti. Bu değerli alimlerden sarf, nahiv, mantik, belagat üzere alet ilimlerinin yaninda tefsir, hadis ve fikih dersleri aldi. Babasi Gavs Hazretleri bu yillarda “inşaallah Imam-i Rabbani Hazretlerini geçersin” diye dua etmişti. Daha sonraki yillarda ilimle birlikte babasi ve mürşidi olan Gavs Hazretlerinden tasavvuf egitimim alarak 1968 yilinda Nakşibendi Halifesi olmuştur. Halifelik buyruğu gelince Gavs Hz.leri Seyda Hz.lerini Ah-med Haznevi Hz.lerinin oglu Pir Alaaddin’in yanina götürdü. O da Şeyda Hz.lerini çok büyük veli, Allah dostu ve erkek oldugunu, halifeligin Ravza-i Mutahharâ’da Hz. Rasűlüllah’m manevi huzurunda verilmesinin daha uygun olacagini söyledi. Gavs Hz.leri de onun buyruğunu yerine getirdi. 1972 yilinda babasinin vefatiyla irşad misyonunu kesintisiz 21 yil devani ettirmiştir.

Ahlakı

Seyda Hazretlerinin (k.s.) en bariz vasfi sabir, tevazuu ve hilmdi. Kendisi hiçbir vakit hiç kimseye karşi kirici bir harekette bulunmamiş, kin duymamiştir. Binlerce kişi etrafinda pervane olurken kendisinde kibir ve kabaliktan eser görülmezdi. Şeriata ters olmadigi takdirde kimseye şunu yap yahut yapma demezdi. Günahkâr yahut itaatsiz demeksizin herkese karşi güleryüzlü ve hoş ahlakliydi.

Şahsiyeti

Şeyda hazretleri gerçek iman ve takvaya sahip olup, iki cihanin saadet ve kerametine ulaşmiş, mukerrabűn makaminda Allah’u Teala’ya en yakin bir hidayet başkanıdır. Amelleri pak, makami ali, tevhidi temsil ve tanım eden halkin en hayirlilanndandir. Rab-binden razi ve onu sever Rabbi de ondan razi ve kendisini sever. Aziz Yaradan’a o parıltıyla ruhunu teslim etti ve inşallah o ziyayla mahşere gelecek. O canini Allah-u Tealaya feda etti ve onun zikrinde fani oldu. Şeyda hazretleri kiyamete kadar bu dini ihya ve ikame eden Hz. Resulullah’in varis ve halifelerinden-dir. Muhammedi parıltısı yaydi, sünneti ihya ve kullari Islah etti. O, Resulullah’in âli ve en yakinlarindan olup bu hale iman ve takva bagiyla ulaşmiş olup ne-sebçede ehli beytindendir. Allah (c.c.)’m seçtigi kalb-leri aydinlatan, insanliga yol gösteren, yeryüzünde emin Rabbani âlimlerdendir.

Nazari şifa, kelamları deva, meclisleri safi safadir. Kalbi takva madeni ve ilahi aşk menbaidir. O zikrin anahtari olup, kendisini gören, iman ve sevgiyle seyreden Allahu Teala’yi hatirlar. Kalbi dünyadan kopar, ahirete yönelirdi. Hazretin özündeki ilahi parıltı, gözlerinden dişari yansir, yüzünde secde ve huşu yapıtı görülürdü. O her işini Allah için yapar, Allah için sever, Allah için kizardi. Nefsi ve dünya ismine bir hesabi, ilahî isteğin dişinda bâtın bir amacı yoktu. O Allahu Teala’yı kullarına, kulları da Allahu Teala’ya sevdirdi ve âleme ilahi sevgiyi sergiledi. Bütün âlem için rahmetti. Dayanılmaz bela ve musibetlere karşı bir emniyetti.

Yaptığı ve yaptırdığı zikir, naz ve niyazlar hürmetine hem kalpler hem kainat fesattan kurtuldu, Allah Allah dedikçe Allah Teala âleme rahmet nazanyla bakıp günahkarlara mühlet tanıdı. O Allahu Teala’nın melekleri ortasında övdüğü ve kendisiyle övündüğü, Peygamberlerin kıyamet günü iftihar ettiği kimselerdendir. Hazreti, Allahu Teala sevdiği gibibütün âlem ve eşya da tanidi ve sevdi. Lakin kafir ve münafiklar hariç. Onlar da ahirette pişmanlik ve perişanliklarindan ötürü ellerini isirir, ah-u vah ederler. Seyda hazretlerine ilm-i ledün’den büyük nasib verilmiştir. Hanegahlari manevi cennet mesabesinde idi. O, şeriat ve tarikat’in mescididir (ikisini bir arada bulundurmuştur).

Hasılı kelam, Allahu Teala’nın Evliyasının en ileri gelenlerinden ve faziletlilerindendir. Onun hoş ahlakını gören herkes yaptıklarından pişman olur, çabucak tevbe etmek isterdi. Yanına gelenlerde çok süratli ahlakî değişim görülürdü. Ziyarete gelenlere o denli davranırdı ki güya beşerler onun yanına olmazda öbür bir sebeble toplanmışlar. Hizmet etmeyi ve hizmet edeni çok severdi. Şahsen çorbanın ateşini yakar, sofilere çorba taşır, konukları yemek yemeden ve ağırlamadan geri yollamaz, sofiler yemek yemeden kendisi yemezdi. Misafirperverliği o derece-deydiki hanelerinde hizmet eden erkek olmadığı takdirde kendisi şahsen ikram da bulunurdu. Ayrıyeten çalışkanları çok sever, herişte şahsen çalışanlara yardımda bulunurdu. Evvelki Nakşibendî büyüklerinin büyük-küçük demeden evlatlarina hürmet ve edebde kusur etmezdi.

Seyda hazretleri herkese anlayışına ve aklına nazaran hitabederdi. Fakir şahıslarla konuşur, hal ve hatırlarını sorar, gereksinimleri varsa hallederdi. Kendilerine karşi yapilan bir haksizlikta fitne çikmasin diye hakkindan vazgeçer, olaya sabrederdi. Dünya malina kıymet vermez, muhtaç olanlara gücünün yettigi kadar yardimda bulunur, dul ve yetimlere şahsen yardım ederdi. Talebeyken yabancı köylerde açlıktan rengi değişir ben açım demez, sabrederdi. Zulme uğradığında şikâyette bulunmazdı. Onun periyodunda Menzil Dergâhı adeta bir sehâvet, uhuvvet ve ihlâs merkezi durumundaydı. Ondan etkilenen bağlıları birbirlerine kızmaz, en ufak kusurda özür ve helallik dilerlerdi. Beşerler huzur ve kardeşlik içinde İslanıı öğrenmeye ve yaşamaya başlamışlardı.

Tevazu

Çocuk yaşlardayken arkadaşlariyla oynamayor, büyükler üzere davraniyor. Annesi “Arkadaşlarinla niye oynamiyorsun” diye sorunca “Benim boş ve faydasiz işlerden keyfim gelmiyor” diyor. Halife oluncaya kadar kimse onun Gavsin oglu oldugunu bilmiyordu. Dergahin hizmetçisi saniyorlardi. Askere gidinceye kadar siyah yün bir sarik sariyordu. Şeyda Hz.leri Gavs Hz.lerinin sıhhatinde Tevbe verirken, teveccühe giderken hayasindan ve edebinden cübbesini koltugunun altina sokup O denli gidip geliyordu. Gadirde iken devamli Idegirniende çalişirdi.

Amel ve Takvası

Seyyid Muhanımed Raşid (k.s.) hazretleri, ilim tahsil eden ve ilim öğretenleri çok severdi. İlim tahsili konusunda kişinin kendi cemaatından olup olmamasına bakmazdı. Bir kezinde talebelerinden birine şöyle söyledi: “Ey Allah’ın kulu! Bir talebe yetiştirmek bin kişiyi sofi yapmaktan efdaldir. Hele o talebe varisu’l enbiya olursa… Siz dininizi beldenizde bulunan en büyük alimlerden öğreniniz. Herkesten fetva sormayın. Zira memlekette fetva verecek kimse çok azdır. İlimle meşgul olan kimse dünyada en hoş iş ile meşgul oluyor. İlim olmadığı vakit cehalet olur. Cahilin abidi de sofisi de hüsrandadır. Siz Osmanlı’ya bakınız. Ne idi ne oldu. Sultan Abdülhamid arif-i billah idi. Başa geçer geçmez memlekette talebe yetiştirme seferberliği başlattı. Mescide ve cemaata çok bağlıydı. Hasta olduğu vakitlerde dahi cami ve cemaatı terk etmez bazan inler yeniden mescide gelirdi. Şeyda hazretleri farz ve vacib ibadetlerinin dişinda beyhude ibadetlere, özellikle geceleyin yapilan amellere çok değer verir, sofilere gece namazina kalkmayi tavsiye ederdi. Vitr namazım gece teheccüd namazıyla birlikte kılardı. Kuşluk namazını olağanda dört, Ramazan ayında sekiz rekat kılardı. Gecenin çok az kısmını uyku ile öteki vaktini güneş doğuncaya kadar ibadetle ihya ederdi. Ramazan ayında amelini arttırır, gece ve gündüz olmak üzere günde 2 kere teşbih namazı kılardı. Birinci onbeşgün teheccüd namazını ehli beyti ile, son onbeş günü mescitte cemaatla kılar, Ramazanın son on günü gecesinde uyumayarak, Kadir Gecesine vasıl olmaya çalışırdı. Başka vakitler günde bir cüz Kur’an-ı Kerim okurken, bunu Ramazan ayında iki günde bir hatim indirmeye kadar fazlalaştırırdı. Ramazan ayı orucu dışında Şevval ayı orucunu, Arefe günü orucunu ve Muharrem orucunu hiç terket-mezdi. Hangi koşullarda olursa olsun Hatme-i Hacegan-i yapmaya çalişir ve yakinlarina da (baglilarina da) tavsiye ederdi. Daha evvelki Sadatlarm evladına çok hürmet ederdi. Şahı Haznenin torunlarından 5-6 yaşında bir çocuk geldi. Şeyda Hz.leri onun elini Öptü. Bu çocuk Şeyda Hz.’lerinin yanına geldiğinde Şeyda Hz.leri ayağa kalkardı. Tekrar Afyon’a Şah-ı Haznenin evlatları gelmişti, alt katta divanda kalırlarken Şeyda Hazretleri üst katta sabaha kadar yatmamışlardı. Şeyda Hazretleri meczublarla şakalaşir, onlarin hatirlarini sorardi.

Şefkat ve Merhameti

Gelen herkesle ilgilenir, güleryüz gösterirlerdi. Fakirlerle konuşur, hal ve hatirlarini sorardi. Kendine karşi yapilan haksizliklara ses çikarmaz, kendi hakkindan vazgeçerdi. Hatta kendisine suikast yapan kişiyi bile affetmişti. Afyon’da kalirken çok üzüldügünü söylemiş ve sebebini şöyle açiklamişti: “Gelen konuklara ikramda bulunamadigimiz için çok üzülüyorum. Uzaktan aç gelip, aç gidiyorlar inşallah önümüzdeki sene gelen konuklara yemek verebilecegiz. Yeniden Gavs Hazretlerinin tarikattan attigi bir haci için “Ben bizzat bu adama babamdan habersiz gittim. Haline acidim. Ayagina giderek hatirini sordum. Üzülerek söylüyorum ki hiç pişmanlik duymuyor ve özür dilemiyordu. Eger pişman olsaydi, babama gelip affedilmesi için ricada bulunacaktim, hatasini tamir etmesine vesile olacaktim” diye buyurmuştu. Gavs Hazretleri “Muhammed Raşidimiz bir kimseye kizdimi gidip yatiyor, kimsenin kalbini kirmak istemiyor” buyurmuşlardi. Veda sohbetinden sonra dinleyenlere “sizi ayakta tuttum, yoruldunuz, hakkinizi helal ediniz” diye buyurmuşlardi.Hac Ziyareti

İlk hacca halife olunca 1968 yılında gitmişti. İkinci sefer hacca 1975 yılında gitmiştir. Yolda hatme-yi hiç bırakmadılar, otomobilleri toplayıp ortasında hatme yaptırıyordu. Oradada irşada devam etmiştir. Mekke ve Medine halkına hürmet edilmesini isterdi. İbadete çok devam ederdi.

İrşad
Daha evvelki büyük mürşidler üzere Seyyid Muhammed Raşid (k.s.) de Ümmet-i Muhammedin Allah Teala’ya teveccüh yeri, ümit kapisi ve tevbe vesilesi idi.

O ulu zat hayatini yaklaşik son yirmiiki yılındaki irşadi boyunca hergün yüzlerce hafta sonlarinda ve özel günlerde binlerce bireye Allah ismine tevbe veriyor, gerçek yoldan ayrilmayacaklarina dair kelam aliyordu. Irşadinin birinci yillarinda tek tek tevbe verirken ileriki yillarda kalabalik arttigindan iki elini uzatarak sigabildigi kadar insanlara kümeler halinde tevbeyle bey’at veriyordu. Şahıslar küme grup, önüne diz çökerek, onun söyledigi tevbe kelamlarını tekrarliyor, sonra da bu kelamlı tevbeyi sünnet-i seniyede tanım edildigi üzere, abdest ve gusl abdesti alarak kilacagi iki rekât tevbe namazi ile saglamlaştiriyordu. Daha sonra bu şahislar yolunca Allah’i (c.c.) zikrederek ve başka beyhude amelleri ögrenerek sünnet-i şerife uygun, ihlâs ve tevazu içinde dinini yaşamaya uğraş gösteriyordu. İkamet ettiği Adıyaman’ın Kâhta kazasının Menzil köyü yerleşim yerlerinden uzakta olmasına karşın insanların, Allah’ın yardımı ve fethi, Rasulullah (a.s.)’in rahmet ve feyzi ile akın akın gelmesiyle devamlı kalabalık bir kent görünümünde, şen ve hareketli idi. Yalnızca Türkiye’den değil öteki İslam ülkelerinden, hatta Avrupa’dan gelerek tevbe yapıp intisab edenler oluyordu. Hazret, Allah Teala’nın kıyamete kadar açık tuttuğu tevbe kapısından kim gelirse, kılık-kıyafetine, sa-çma-başına değil zahiren de olsa tevbe niyetine bakıyor, tevbe için diz çökme anlayış ve tevâzusunu gösteren herkese el uzatarak, tövbe veriyordu.

İsteyene zikrullah (gizli zikir) yöntemince tanım ediliyordu. Görünürde rastgele bir kimseyi oraya çekecek cazibe olmadığı halde insanların ona teveccühünü ve kümeler halinde tevbe edişini, daha hoş yaşamak için dine yönelişini görenlerin akılları hayrette kalıyordu. Çünkü Hazret bu davetini ve irşadını kelamlı olarak değil, mânevi nazar, Rabbani hal ve bizce farkedilmeyen ilahî bir cezbeyle yapıyordu. Onun yaşadığı hayat ve hal Allah ismine bütün meramını anlatmaya kafi geliyordu. Ümmeti icabet ve ümmeti davete rahmet olarak gönderilen Rasulullah (s.a.v.)’in tam varisi olmasının alameti mü’min-kafir herkese, her bölüme tevbe ve intisab kapısını açık tutmasıydı. O’nun sıkıntısı Allah (c.c.)’tı. Davası kulluktu. Ci-hadi ıslahtı. İstediği; ihlas, sevgi ve çabaydı. Allah isteği için ve samimi niyetle yanına giden herkes, Allah yolunda ondan bir nasib almış ve kesinlikle bereket-lenmiştir. O’nu şahid tutarak Allah’a tevbe edenlerin ekseriyeti, tevbesinde sadık kalmaya ve İslamı Allah ve Resulünün istediği üzere yaşamaya çalışmıştır.

Bu vakte kadar kendisinden rahatsız olanlaı Allah düşmanları olmuştur. Hakkında mahkemelere duyurulan bütün kabahat ve suçlamalar şunlardı: ‘”Bu zat, etrafında kalabalıkları topluyor!” “İnsanlar akın akın gelip, ziyaret ediyor, elini öpüyorlar!” “Herkese tevbe ettirip, zikir öğretiyor!” “Milleti içki ve uyuşturucu gibi şeylerden tövbe ettirip, tekel satışlarının düşmesine ve devletin zarar görmesine sebep oluyor!” v.s. O ise, bütün teveccüh ve nazarını bu tür itham sahibi şaşkınlara değil, Allah Teala’nın açtığı tövbe kapısına koşan aşıklara dönderdi ve Parıltı Ceddi’nin (s.a.v.) garib kalmış ümmetine, O’na vekaleten, bereketli ellerini uzatıp tevbeye davetine devam etti. Talebelerine: “Allah’a gelin, Allah’a dönün, O’na gideceğiz, O’na gidiyorum” diyerek bir sonbahar günü Rabbi Kerim’inin: “Ey mutmain olmuş nefis (sahibi kulum): Sen Rabbinden razi, Rabbin de senden razi olarak O’na don. (Gel, salih) kullarimin arasina katil. Gir cennetime!” davetine uyarak ortamızdan ayrildi. Allah bizleri şefaatından yoksun etmesin.

Menkibe ve Kerametleri

Gavs Hazretleri kendi eliyle yetiştirdiği, hem zahiri (şer’i), hem de batini ilimleri Öğretip manevi makamına varis bıraktığı oğluna kendisi şimdi hayatta iken dergâhın bir çok işini tevdi etmiş olup birden fazla vakit bir şey sorulduğunda “Gidin Raşit’e sorun” diye buyururlardı…

Anlatıldığına nazaran Gavs hazretlerine (k.s:) bir sıkıntının nasıl yapılacağı sorulunca tebessüm ederek: “Siz onu Muhammed Raşid (k.s.)’e sorun. Bizim mühendisimizde odur. Benim kanaatimce dünyanın bütün mühendislerini getirseniz, Muhammed Raşid’in akli üzere olmaz. Ben onların gönüllerinin kırılmasını istemedim. Siz Muhammed Raşid’in dediğini yapın” sıkıntısı.

* 1974–75 yılında şikâyet üzerine gelen subayla şu konuşma olmuştu. Subay Seyda Hazretlerine “Muhammed Raşid sen gençsin yakışıklısın, güzelsin ne diye sen bu gençliğini heder ediyorsun, bu işe başlıyorsun. Sonu yoktur bu işin. Bir fayda olmaz. Hiç bir şeyin de yok. Gel bu işten vazgeç. Biz de senden vazgeçelim. Bu kadar seni rahatsız etmeyelim.” Seyda Hazretleri cevaben “Komutan biraz sabret. Eğer bizim gayemiz Allah rızası ise bu iş devam eder. Ne sen, ne ben hiçbir kişi bu insanları dağıtamaz. Eğer gayemiz Allah rızası değilse birkaç gün sonra kimse benim kapımı çalmaz. Kimse de senin yanına gelmez. Hiç kimse ne beni, ne de seni rahatsız etmez. İkimiz de evimizde rahat ederiz” dedi.

* Ekseriyetle teveccüh olduğu günlerde çay verilirdi. Bir sabah halife iken Seyyid Muhammed Raşid hazretleri (k.s.) demlenmiş çay ve şeker getirip sofiye verdi. Herkese üçer bardak dağıtmasını emretti. Ben bu çay, bu kadar beşere yetmez diye içmeyip sonunu bekledim. Baktım ki herkes üçer bardak çay içti. Sıra bana geldiği vakit soğumuştur diye gönülsüz olarak aldım. Baktım ki, çay ocaktan yeni inmiş üzere sıcak. Demliğe baktım daha yarı bile olmamış, şekerde birebir. Bu halleri görünce ehlullah’ın kadir ve değerini bilip edepli olmaya çaba ettim.

* Bir gün Gavs hazretlerini (k.s.) ziyaret için iki kişi geldi. Hz. Gavs (k.s.) bunlara memleketlerinin ismiyle hitap edip, iltifat etti. Birisi dedi: -Efendim, bu benim kardeşimdir, mecnundur. Biz bunu zincirle bağlarız, kederine tıbben bir deva bulamadık, en son tabip “Bu bizim işimiz değil, bunu ancak hocalar iyi eder” dedi. Biz de sizin isminizi duyduk ve geldik. Ben ömrümü gafletle geçirdim, yalnız dün gece bir düş gördüm, düşümde tanımadığım, iri bedenli, siyah sakallı, cübbeli, sarıklı ve nurani bir zat odama girdi ve baş, şehadet ve orta parmaklarının üçünü birden kalbime vurarak, kalbimden yumurta büyüklüğünde simsiyah bir şey çıkardı. Kalbim hala ağrıyor, lakin kalbimde bir iz yok. Gavs hazretleri (k.s.) bu kelamları dinledi tebessüm etti: “Allah (c.c.) şifalar versin, inşallah uygun olur.” buyurdu. Zincirlerden kurtulan hastayla Gavs (k.s.)’in elini öperek çıktılar. Ağabey: “Rüyamda gördüğüm zat bu değildi. Burada diğer pir var mıdır? Diye sordu. Seyyid Muhammed Raşid (k.s.) gösterilince şaşırarak duşta gördüğü zatin o olduğunu söyledi. Çabucak gördüm ve kalbindeki yumurtayı siz çıkardınız” dedim. O da eliyle işaret ederek: “Sus Allah (c.c.) her şeye kadirdir. O’nun fazlı ihsanı çoktur.” deyip beni susturdu ve hastanıza Allah iyi şifalar versin.” deyip bizi uğurladı.

* Hocanın birisi düşünde Hz. Rasûlüllah’ı görüyor, şu biçimde buyuruyor “Benim öyle bir oğlum var ki Allah (cc) benim ümmetimin bir kısmını onun hatırına vermiştir. Şu anda divanda sobanın yanında üzerinde siyah bir örtüyle yatıyor.” Hoca çabucak gidip bakıyor ve o kişinin Seyda Hz.lerinin olduğunu görüyor.

* Bir gün Pir Muhammed Arapkendi (k.s.) yörenin taninmiş ulemasından Molla Nuri’ye konuk olmuş. Ben de ziyarete gittim. Akşam sohbetinde dediler: -Bize gereken şudur. Boyunlarımızı uzatalım, Pir Abdülhakim’in (k.s.) manevi mirasçısı Seyyid Muhammed Raşid (k.s.) üzerimize basıp geçsin, zira Nakşî Tarikatının onuru bugün onlardadır. İtiraz edenler oldu. Cevaben: -O Gavs olmasaydı, Pir Muhammed Raşid (k.s.) bu türlü olmazdı, buyurdu.

* Seyda hazretleri (k.s.) babası Gavs hazretlerinin (k.s.) vefatından sonra birinci kere Kasrik’e gittiğinde hocaları ve sofileri mescide toplayarak: “Benim babamı sevenler Allah (c.c.) isteği için seviyorlardı, bizde kabiliyet varsa onun yolundan gitmeye çaba göstereceğiz. Şayet kabiliyetimiz yoksa hakikat yoldan ayrılmamıza sebep olursanız Hz. Peygamberin (s.a.v.) huzurunda sizden davacı olurum” diye dört kez buyurdular.

* Bir gün 83 yaşında bir zat Seyda hazretlerinin meclisine geldi. Bu zatin kimi kelam ve hallerini oradakiler beğenmeyip tenkit ettiler. Bu zat o vakit şöyle demişti: “Ben bu yaşıma kadar dinin hiçbir buyruğunu yapmadım. Çok derecede sarhoş olduğum bir gün, dostlarım beni buraya getirmişler ve Seyda hazretlerinin (k.s.) elini öptürüp banyo yaptırdıktan sonra caminin altına yatırmışlar. Sabah uyandığımda tanımadığım bir etraf ve beşerlerle karşılaştım. Seyda hazretlerini (k.s.) gördüğümde ayak parmaklarımdan bir ışık girip bütün bedenimi kapladı. Bu parıltı beni o halimden bu halime çevirdi. Ben artık onyedi günlüğüm.”

* Bir gün Seyda hazretlerinin (k.s.) meclisinde bir zatla tanıştık. O zat şöyle dedi: “Ben 55 yaşındayım, İslam ismine iki şey biliyorum: Birisi, Allahu Ekber, başkası Bismillah. Hayatta işlemediğim günah kalmadı. Maddi istikametten durumum çok düzgün, amma hayattan hiç tad alamıyorum. Hint yoksullarına gitmeyi düşünüyorum. Bu zati duydum, yanına geldim. Ben de beşerler üzere gülmek, eğlenmek istiyorum. Ruhi meşakkatten ötürü perişan haldeyim. Bu zatı Seyda hazretlerinin (k.s.) huzuruna çıkardılar. Seyda (k.s.) dedi: “Tevbe et, Allah her şeye kadirdir.” O zat tevbe etti. Ardından namaza başladı ve üç ay içerisinde haramı helali öğrendi. O zat hal ve cezbe sahibi sofilerin meclisinden ayrılmazdı. Ona: Sen bu cezbeli sofilerden ne yarar görüyorsun?” diye soruldu. O şöyle karşılık verdi: “Onlar ellerini bana değdirseler, bağırıp çağırsalar benim kalbime ilahi aşk ve muhabbet geliyor”

* Bir gün Menzile bir hasta getirdiler. Seyda Hz. (k.s.) lerinin meskenini sordular, bende mescide gelir oraya götürün dedim. Hayli halsiz, adeta cansız bir kişiyi otomobilden çıkarıp mescide götürdüler ve yatırdılar. Seyda Hz.leri (k.s.) geldi, namazını eda ettikten sonra hastanın yanına yaklaştı. Dua okuduktan sonra elini hastanın başına koydu ve ayağına kadar gezdirdi, hasta sahiplerine döndü: ” Allah şifa versin, sıhhat Allah’tandır, hastalıkta. Biz dua ettik, gerisi Allahu Teala’nın bileceği iştir. Bizim elimizde bir şey yoktur.” diye buyurdu. Bunun üzerine sahipleri hastalarını alarak hiçbir şey demeden ve tevbe de almadan gittiler. Ben de içimden kızdım, niye bu türlü inançsız bireyleri yolluyorlar. Mübareği rahatsız ediyorlar dedim. Bu olaydan 2–3 gün sonra şöyle bir hayal gördüm: Camideyim tıpkı hasta yatıyor, ama çenesi aşağı yanlışsız hareket etti, kulağı uzadı ve büyüdü garip bir biçim aldı. Gavs hazretleri de ayakta kıbleye karşı duruyordu. Birden Seyda hazretleri (k.s.) geldi, hastaya nazar etti, hastanın hali değişti ve siması çok hoş bir hale geldi. Uyanınca ferahladim, Seyda hazretlerine anlatayım güzeline gitsin dedim. Sonraki sabah caminin önüne gittiğimde Seyda hazretleri iki şahısla konuşuyordu. Yavaşça sağ tarafına yaklaştım, düşümü anlatacaktım, dönüp bana baktı, sonra konuştuğu iki bireye şöyle hitap etti: “Bazı kişiler bir rüya görüyor; sanki ne olmuş! Görmüş, gitmiş!”. Bunun üzerin utanarak oradan uzaklaştım. Ortadan 1–2 ay geçti. Köye bir otomobil geldi. İçinden 6–7 yaşlarında bir çocukla bir adam indi. Adamı görünce gözlerime inanamadım. Hasta olan şahıstı, büsbütün güzelleşmiş, sıhhat bulmuştu. Mescide gittiler, tevbe aldılar. Hastalık hidayete vesile olmuştu. Benim de kalben itirazıma büyük bir ders verilmişti.

* Seyda hazretleri (k.s.) bir gün Hatme-i Hace-gan’dan çıkmış, caminin Önünde sofiler ziyaret ediyordu. O sırada sırt çantasıyla birlikte yabancı olduğu anlaşılan bir kişi yaklaştı, ziyaret etti, mübarek tebessüm ederek: “Hoş geldin” dedi. Yabancının ne dediğini anlamadık, birisi çeviri edince Nemrut’u ziyaret için geldiğim, yarın oraya gideceğini söyleyince Seyda hazretleri (k.s.) dönüşte tekrar buraya gel dedi, o da kelam verdi. Üç gün sonra geri döndü. Seyda hazretlerini görünce yanına gitti “ben sana söz” dedi. Mübarek tebessüm ederek “hoş geldin, biz gidip namaz kılacağız, sana namaz yok sen camiye gelme burada kal” dedi. Biz ikindi namazım kıldık, hatimemizi yaptık dışarı çıktık. Yabancı kişi “İslam başka” diyerek kapıya koştu, mescide girdi. Seyda hazretlerinin (k.s.) önünde ağlayarak tercüman aracılığıyla kelime-i şehadet getirdi ve Müslüman oldu. Bir hafta kaldı, islamiyeti öğrendi, temsil yetkisi alarak İngiltere’ye döndü.

* Bir gün lisanı tutulmuş bir fakih getirdiler. 7–8 gün devamlı gezdi. Bir orta bir otobüs gelmişti. Bu fakih sürücüsü gözlemeye başladı, apansız sürücünün yanına geldi. “Dur gitme” dedi. Daha öbür sözler de söyledi. Babası duyunca çok sevindi. “Bize son çare olarak buraya gelmemizi söylemişlerdi. Çok şükür oğlumun dili açıldı.” dedi.

* Gavs Hz.lerinin sıhhatinde bir hacı efendi gelerek “Efendim ben rüyada Rasûlüllah (sa.v)’i gördüm ve şu senin oğluna (Seyda Hz.lerine) çok benziyordu” diye söylemişti.

* Seyda hazretlerinin (k.s.) Ankara’ya teşrif ettikleri vakitti. Binlerce kişi bulunduğu yerde toplanmış tevbe ediyorlardı. Ben de sıram geldiğinde elini tuttum, tevbeye başladım, sonra başımı kaldırıp bakınca hayretler içinde kaldım. Orada o zatin yerinde yalnızca ve yalnızca bembeyaz bir manzara vardı. Tövbe bittiğinde tekrar bakınca eski haliyle gördüm.

* Eklem Romatizması denilen ayaklarımı,elleri-mi, boynumu ve bütün bedenimi ağrıtan ve oynatmayan hastalıktan muzdariptim.Tedaviye karşın yazı yazamıyor,boynumu oynatamıyor yürüyemiyordum.Ömür boyunca hastalığımın devam edeceğine kanaat getirmiştim. Seyda Hazretlerini (k.s.) ziyaret ettiğim bir sırada yeniden ağrılarım dayanılmaz bir haldeydi. Ağlayarak bu kasvetten kurtulmak için Rabbime dua ettim. Akşam tevbe aldım , hava serindi, soğuk suyla gusül aldım, sonra uyudum. Sabah namazına kalktığımda ağrılarımdan eser yoktu. O günden sonra bir daha eklem hastalığı görmedim.

* Kocam devamlı içki içiyor, bazen arbede ediyordu. Bu duruma çok üzülüyordum. Tabiplere gittik, ama deva bulamadık. Devamlı dua ediyordum. Bir orta Güneydoğu’da bir zat varmış giden içkiyi bırakıyormuş diye duydum. Allah’ım benim kocama da nasib et diye dua ettim. Ramazan ayı girmişti; kocam içki içmiyor teravihe gidiyordu. Birisiyle arkadaş olmuş, Menzile götürmeyi teklif etmişti. Kocam kabul etti, gidip geldiğinde içki aklına bile gelmiyordu. Namaz kılıyor, zikrini yapıyordu. Bunun üzerine bende namazımı düzgün kılmaya başladım, örtündüm ve tevbe aldım. Allah dostu sayesinde ailemiz nizama girmişti.

* Hanım arkadaşlarla Seyda Hazretlerini (k.s.) ziyarete gitmiştim. Bayanlar gece otururken arkadaşım beni pencereye çağırdı. Gördüğüm görünüm fevkaladeydi: Caminin üzerinde gövde kalınlığında camiyi kuşatmış biçimde nurdan bir halka ve halkanın tam ortasında gökyüzünde dolunay. Herkesin gördüğü bu görünüm bir saat sürdü ve mübareğin camiyi terk etmesiyle birdenbire kayboldu.

* Seyda Hazretlerinin kucağına 5–6 yaşlarında bir çocuk verdiler. Solgun, halsiz, lisanı dışarı sarkmış olan çocuk muhtemelen felçliydi. Mübarek çocuğa bir şeyler söyledi, tebessüm etti. Bir süre sonra çocuğu yanındakilere uzattı. Herkes sararmıştı. Çocuk canlanmıştı, kollarını ellerini oynatıyordu. Yakınları çocuğu birbirine veriyor sonsuz bir halde seviniyorlardı.

* Seyda Hz.leri (k.s.) İstanbul’daki Hocalardan bahsederken Molla Sadreddin Yüksel’den bahsetti. Ben de çok yüksek âlim olduğunu söylüyorlar deyince: “Evet, Hazretin tekkesinde okumuş, Pir Maşuk Hazretlerine (k.s.) yakın damat olmuş çok yüksek âlim, sen de ziyaretine git.” dedi. İstanbul’a dönünce Molla Sadreddin Hoca efendiyi ziyarete gittim. Sohbet esnasında: Efendim dedim, dünyada çok yüksek ulema var, birebir vakitte mürşid-i kâmiller var. Bu ikinciler de hüsnü teveccüh ve cemaat daha çok bunun hikmeti nedir? Cevaben: Ben meşhur bir âlimim, bugün Beyazıt Meydanına çıksam ardımda elli kişi sıkıntı toplarım. Fakat senin pirin Seyyid Muhammed Raşid (k.s.) Hazretleri bir beldeden bir beldeye gitse etrafında 20–30 bin insan toplanıyor. Bunun sebebi hakikatte Haydi olan Allah (c.c.)’dır dır, hidayet onun elindedir. Hz. Muhammed (s.a.v.)’e dahi ya Habibim sen istediğini hidayete getiremezsin demiş. Şu halde hidayet sahibi Allah (c.c.)dır, yalnız Allah-u Telala bir kulunu severse ona hidayetten bir nusret bir inayet verir. Allah kimin eline hidayeti verirse o irşat sahibi olur. Ne yapalım ki bu asırda senin pirinin eline hidayeti Allah (c.c.) koymuş, Resulullah (s.a.v.) koymuş bunun sırrı budur diye açıkladı.

* Düşümde yüksek bir dağda bulunuyorum. Dağın önünde bir yol var. Bana hitab edildi: “Yeryüzünde hayatta ne kadar Evliya-i Kibar varsa buradan geçecek.” Ben de bugünkü Reis-i Evliya’da başlarında geçecek mi? diye sordum. Evet, dikkat edersen görürsün dediler. Beklemeye başladım. Devetüyü renginde cübbe giymiş bir zat göründü. Yaklaştı, nazaran göre Seyda hazretlerini gördüm. Sonra yüz metre sonra bir veli daha, sonra bir veli daha, böylelikle hepsi geçtiler. Veliler bitince nereye gidiyorlar diye merak ettim, peşlerinden gittim. Bir anda kendimi bir yerde buldum. Seyda hazretleri oturuyor karşısında devetüyü cübbeli bir veli daha oturuyordu. Ortada üzerinde nurani bir yiyecek bulunan sofra bulunuyordu. Seyda hazretlerinin karşısındaki zat sultanımıza sordu: “Efendim bu zamanın Reisü’l-Evliyası siz misiniz?” Seyda hazretleri buyurdu: “İçimizden birisidir” Ben içimden elbette ben değilim diye geçirdim. Karşıdaki zat ben Reisü’l-Evliya değilim dedi. Bunun üzerine Şeyda hazretleri: “Ben desem ki Reisü’l-Evliya’yım bu edebe uyar mı?” dedi. Karşıdaki zat: “Tamam şimdi belli oldu. Reisü’l-Evliya sizsiniz efendim.” dedi.

* Avrupa’da görevliyken bir genç getirdiler. Eroinmanmış, hastanelerde tedavi ettirememişler. Bana geldiler orada Seyda hazretlerinin bağlılarının tekkesinde kaldı. Ortadan 15 gün geçti. Babası sevinçle geldi, Allah razı olsun oğlum eroini bıraktı dedi. Daha evvel uzun saçlı iken bir ay sonra Menzil’de gördüğümde saçlarını kesmiş sakal bırakmış idi. Nasılsın diye sorunca: “Hamdolsun efendim o rahatsızlık bitti çıktı gitti” dedi.

* Yeniden Avrupa’da iken birçok genç gördüm. Esrar kokain, eroin kullanıyorlardı. Şeyda hazretlerinin irşadının ulviyeti ve kutsiyetiyle hepsi de bu alışkanlıklarını bıraktılar, tevbe ederek sakal bıraktılar, Allah yoluna yöneldiler.

* Büyük bir kamu kuruluşunda çalışıyordum. Rahatsız oldum, birçok doktora gittim. Şifa bulamadım. Yakınlarım çok büyük bir hastaneye yatırdılar. Hekimler benden ümidi kesmişlerdi. Tabiri caizse mevti bekliyordum. Bir gece ağladım, yalvardım: “Ya Rabbi senin dostlarından, sevdiklerinden kimse yok mu? Sen onlardan birisine benim halimi bildirsen de, benim derdime şifaya vesile olsun.” dedim. Kısa bir müddet sonra sakallı, sarıklı nurani bir zati muhterem’in latif ruhaniyeti hastanedeki odama yalnız olduğum anda teşrif buyurdular. Benim bedenime teveccüh buyurdular, dua okudular. Ve sonra kayboldular. Ben tabiplerin ve ailemin hayreti ve şaşkınlığıyla birlikte güzelleştim, eski sıhhatime kavuştum. Eski olağan yaşantıma döndüm. Ancak o zati unutamıyor, her fırsatta bulurum ümidimi taşıyordum. Bir gün mescitte bir arkadaş Menzil’de çok büyük bir Allah dostu vardır diyerek Seyda hazretlerinin fotoğrafını gösterdi. Fotoğrafı görünce gözlerime inanamadım, bana gelen zat o idi. Çabucak ziyaret için yola çıktım. Menzil’e vardım. Seyda hazretlerinin nerde olduğunu sordum. Mescitte dediler. Heyecanla mescide girdim, benim iyileşmeme sebep olan zat orada oturuyordu. Koştum, ayaklarına sarılmak istedim. Zatı saygıdeğer ayaklarını çekmek için ayağa kalktı, süratli olarak uzaklaştı, ben de gerisinden gittim, sonunda ziyaret ettim. Hatta dışardan bu olayı görenler: “Seyda hazretlerini bir deli kovalıyor.” demişler. Allahu Teala’ya hamd olsun ki manevi olarak görüştüğümüz zatı dünya gözüyle de görerek bağlanmak nasib oldu.

Yine komşularımızdan kendisine cinlerin musallat olduğu bir bayan vardı. Çok rahatsız oluyordu. Bir-gün benden tevbe vermemi istedi. Gerekli koşulları yerine getirdikten sonra yanıma geldi. Bana: “Niçin ne gördüğümü sormuyorsun.” dedi. Ben sorunca: “Gavs hazretleri ve Seyda hazretleri geldiler, bana okudular ve rahatsız olduğum yeri tedavi ettiler.” dedi. Ortadan yıllar geçti bir daha rahatsızlanmadı.

* Yurtdışında çalışıyordum. Çalıştığım yerde evvelden teröre bulaşmış, ateist bir arkadaş vardı. Şeyda hazretlerinden bahsettim. İlgi duymaya başladı. Tasavvufa meyletti, İslami hayat yaşamaya başladı. Bir-gün çalıştığım yere eski sendikacı arkadaşları gelmişti. “Eyvah şimdi ben ne yapacağım dedi.” Ben de Seyda hazretlerinin himmet ve rahmetiyle bu işin içinden çıkarız” dedim. Arkadaşım motor kısmında çalışırken ben sendikacılara yöneldim, onlar beni arkadaşım zannederek: “Merhaba. Seni çoktandır görmüyoruz, sakalda bırakmışsın dediler. On-onbeş dakika beni arkadaşları üzere görerek konuştu gittiler. Arkadaşımda bu durumdan memnuniyetini belirterek yanıma geldi ve şöyle dedi: “Cenab-ı Hakk Seyda hz’nin kerameti olarak senin yüzünü benim yüzüme benimkini de seninkine benzetti. Allah ondan razı olsun

* Babamı Ankara’da büyük bir hastanede ameliyat etmişlerdi. Ameliyatta alınan kesim kanser olarak rapor edilmişti. Ben vatani vazifemi yapıyordum. Seyda hazretleri durumdan haberdar edildi, dua istendi. Ortadan birkaç ay geçti, babam yine denetim edildi. Bu sefer rapor pak çıktı. Ağabeyim Seyda hazretlerini ziyarete gittiğimde mübarek: “Doktorlar yanılmışlar, değil mi?” demiş. Bu olay mübareğin duasının rahmetiyle bir keramet olarak tecelli etmişti.

* Şeyda hazretleri birgün Gavs hazretlerinin Merkadinin kapısını şahsen tamir ediyordu. Bizler izliyorduk. O sırada bahçede bir meczub (deli) geziyordu. Ben içimden Şeyda hazretleri elindeki keseri bırak ta bu kadar sofi var bunlar çalışsa diye geçirdim. Tam bu sırada meczub bana yanlışsız gelerek: “Onun Allah’ın Rahmetine ihtiyacı yok mu?” dedi. Seyda hazretleri de dönüp benim gözlerimin içine baktı.

* Hac farizasını yerine getiriyorduk. Türk kafilesinden bir kişi dikkatimizi çekti. Yanma gittik, selam verdik, nereli olduğunu sorduk. Adıyamanlı olduğunu söyledi. Bizlerin Seyda hazretlerine bağlı olduğumuzu öğrenince şu anısını anlattı: Ben Adıyaman’da çok süfli bir hayat yaşıyordum. Alkol kullanan arkadaşlarla gece-gündüz birlikteydim. Hanımım Seyda hazretlerine gitmişti. Bir gece yeniden alkollüyken masada arkadaşlarım beni tahkir ettiler: “Senden izinsiz karın nasıl Menzil’e gider, onun niçin dersini vermiyorsun?” dediler. Kızgınlıkla konuta gittim. Her vakit olduğu üzere beni güler yüzle karşıladı, hizmetimi gördü. Ben mazeret bulmak için: “Hanım, ben falan uygunsuz kadınla evlenmek istiyorum, ne dersin.” dedim. Şayet evlen derse bana onumu layık görüyorsun diye, yok evlenme derse benim evlenmeme niye karşı geliyorsun diye dövecektim. Lakin o: “Bey, sen bilirsin.” dedi. Ben beklemediğim bu yanıt karşısında ne yapacağımı bilemedim, sinirlendim, dışarı çıktım, motosikletime bindim. Süratle sürerken en son gördüğüm bir kamyonun tamponuydu. Gözlerimi açtığımda bir hastane odasındaydım. İki bacağım ve bir kolum alçıdaydı. Yüzüm parçalanmıştı. Hekim geldi. Ben doktora teşekkür edecekken: “Bana değil sana gece-gündüz bakan ve devamlı dua eden ve mürşidinden yardım isteyen bu hanıma teşekkür et” dedi. Karım başımın uçundaydı ve her zamanki teslimiyetli ve saygılı tutumuyla hizmet etmekteydi. Ben bu durum karşısında uygunlaşınca birinci işim Seyda hazretlerine gitmek olsun diye içimden geçirdim. Sonuçta hastaneden taburcu oldum, Menzil’e ziyarete gittim. Seyda hazretleri avludaydı. Müminler elini öpüyordu. Ben de sıramı bekledim, yaklaştım, tam elini öpecekken sağ elini çekerek gerisine koydu. Sol eline davrandım, o elini de ardına çekti ve bana dönerek: “Sen bizim kızımızı sahipsiz mi sandın.” dediler. Ben bunun üzerine pişmanlığımı belirttim. Mübarek gülerek: “Hadi gel sen de bizim bir evladımız ol” diyerek, tevbe verdi ve bizi kabul buyurdu.

* Seyda Hz.leri babası Gavs Hz.leri üzere hep “Bizim tankımız, topumuz misvak ile tesbihimizdir” sıkıntısı. Gökçeada’da iken her gün imza attığı defter vardı. Polisler “Biz defteri getirir sana evde imza attırırız, sen yorulma, hastasın” deyince Seyda Hz.leri “Hayır, madem devletim emretti, hergün geleceğim. Bırakın polisi, en ufak bir bekçinizi bile gönderseniz, ben 100 km de, 1000 km de yaya gelirim” dedi. Tekrar “Nedir bu kadar mühimmat, asker. Bir bekçi bize haber, yazılı bir kağıt getirseydi biz o emre uyup kendi arabamla, çocuklarımla gelirdim. Bu kadar masrafa, benzine ve zaman israfına gerek yoktu” buyurdular.

Yine Gökçeada da iken “Allah’a dua edelim, bizi buraya getirmiş, imtihan ediyor, sabredelim, şükredelim” kederi. “Şimdiye kadar yaptigimiz kullugun on katini yapmalıyız. Cenab-i Hak sadik olup olmadığımızı imtihan ediyor” buyurdu.

* Buraya kadar bahsedilenler Seyda hazretlerinin keramet ve menkıbelerinden ufak bir kısımdır. Onun irşadı vaktimizde yurtiçinde çabucak her vilayette ve yurtdışında birçok ülkede kendisini bir vesileyle tanıyan, ziyaret eden, hastası güzelleşen, alkolü ve uyuşturucuyu terk eden onbinlerce kişi mevcuttur. Bunların başından geçenler yazılsa ciltler dolusu kitap eder. Biz burada deryadan bir damla misali birkaç örnek vermekle yetindik.